Έκανε το πρώτο της μπάνιο στα κρυστάλλινα νερά μπροστά στην τότε ταβέρνα του “Πούλακα”. Έδωσε το πρώτο της φιλί στην παραλία αριστερά από το Beau Rivage. Πρώτη βαρκάδα με την “Οιάνθη”, το καΐκι του Αιμίλιου, όπου οι γονείς της είχαν δέσει το καροτσάκι της στο κατάρτι για να μην πέσει στη θάλασσα. Το μικρό, ξανθό κοριτσάκι που κατάγεται από το Λόγγο, αν και μεγάλωσε στην Αθήνα και έζησε στη Βιέννη, έγραψε το πρώτο του βιβλίο και μάλιστα έγραψε ένα ποίημα αποκλειστικά και μόνο για το χωριό μας! 

Η Αλεξάνδρα Καρακοπούλου μιλάει στο e-loggos.gr για τη ζωή της και για το πρώτο της βιβλίο με τίτλο “Κάτω από τα σύννεφα”!

“Αυτό το υπέροχο, μικρό, παραθαλάσσιο χωριό, είναι και ο μεγάλος έρωτας που έγινε αγάπη. Πηγή έμπνευσης ατελείωτη, πάντα! Νομίζω πως όποια πέτρα και να σηκώσεις στο χωριό μου, θα με βρεις. Τώρα θα πεις, «μα δεν μεγάλωσες εδώ, είσαι Αθηναία». Ναι, δίκιο έχεις, μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά όλα μου τα καλοκαίρια, το Πάσχα και μπόλικα Σαββατοκύριακα ενδιάμεσα, τα πέρασα στο Λόγγο. Πολλές οι αναμνήσεις, πολλές οι μυρωδιές, οι βόλτες, τα ξενύχτια, τα γέλια, τα γλέντια και τα ατελείωτα φαγοπότια. Μπορώ να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο για αυτόν τον ευλογημένο τόπο και που ξέρεις, ίσως να το κάνω στο μέλλον…  Δεν είναι λίγες οι φορές που μου άρεσε να παίρνω το ασημί αγωνιστικό μου ποδήλατο, να βάζω τα ροζ μου Walkman στα αυτιά ακούγοντας Whitney Houston και να κατεβαίνω τον παραλιακό δρόμο τότε που δεν είχε σχεδόν κανένα σπίτι αριστερά δεξιά. Κοίταζα τα ψηλά δέντρα και φτάνοντας στο παγκάκι στο τέλος της διαδρομής, χάζευα την θάλασσα και έκανα όνειρα για μια ζωή έντονη, γεμάτη περιπέτεια, αγαπημένα πρόσωπα και μοναδικές στιγμές!”.

Το 1992 τη βρίσκει στη Βιέννη. Εκεί, βρέθηκε για σπουδές αν και τελικά, έμεινε 25 ολόκληρα χρόνια! “Ξεκίνησα να σπουδάζω Διερμηνεία, γερμανικά, αγγλικά, ιταλικά. Δεν μου άρεσε και πάρα πολύ αυτή η σχολή. Ήταν τόσο αποστειρωμένη και δεν ένιωθα στα νερά μου. Έτσι λοιπόν μεταπήδησα στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και στην Ιστορία Τέχνης. Καλά χρόνια, χαρούμενα και γεμάτα υπέροχες γνώσεις, πάρτι, συγκεντρώσεις και Ομογένεια. Δεν είναι και λίγα τα χρόνια που ανακατεύτηκα με τα Συλλογικά άλλωστε. Μετά από ένα διάλειμμα τεσσάρων χρόνων στην Αθήνα, επέστρεψα στην Βιέννη όπου ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στην Θεατρολογία και στον κινηματογράφο. Έρωτας. Ήμουν και έξι χρόνια μέλος της μοναδικής ελληνικής θεατρικής ομάδας εκεί, κάνοντας σκηνικά και κοστούμια. Κάποια στιγμή ενδιάμεσα ξεκίνησα και σπουδές αστρολογίας στο Ινστιτούτο Κέπλερ στην Βιέννη με έμφαση στην ψυχολογική Αστρολογία και στην Κοσμολογία. Τα άστρα, οι πλανήτες και η επιρροή που έχουν στην καθημερινή μας ζωή με απασχολούσαν τότε και με απασχολούν και τώρα. Γράφω προβλέψεις εννοείται εδώ και χρόνια και προσφέρω τις υπηρεσίες μου σχετικά με αυτό. Κάπου εκεί έκανα και σπουδές πάνω στο Media Illustration και στο Digital Marketing μετέπειτα.” 

Πνεύμα ανήσυχο, που διψά για μάθηση. Συνέχεια. Μοναδικές ίσως στιγμές που κάθεται ήσυχη, είναι όταν πηγαίνει σινεμά ή όταν κοιμάται. Σε ηλικία 10 χρόνων γράφει το πρώτο της θεατρικό κείμενο. “Το έλεγαν «η επιστροφή του Φαραώ» και είχα βάλει 3 παιδικούς μου φίλους να το παίξουν στους γονείς και στους φίλους τους, στο εξοχικό τους στα Σελιανίτικα κάποιο καλοκαίρι με φεγγάρι. Η αγάπη μου για το γράψιμο ήταν μάλλον πάντα εκεί. Τα πρώτα μου άρθρα άρχισα να τα γράφω 18 χρονών σε εφημερίδες και περιοδικά, κάτι που δεν έχει σταματήσει μέχρι και σήμερα. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες ιδέες έχω… ξυπνάω τα βράδια και σημειώνω τις σκέψεις μου, χρόνια τώρα.”

 

 

Κινητήριες δυνάμεις στη ζωή της, ο ρομαντισμός και ο έρωτας. Η Αλεξάνδρα μοιάζει με γυναίκα που το «Είναι» της έχει φτιαχτεί για να φαντάζεται και να προσπαθεί να ζει σε έναν κόσμο πιο παθιασμένο, συνεχώς ερωτευμένο, αγαπησιάρικο, που πέφτει και σηκώνεται τουλάχιστον 7 φορές σαν τις εφτάψυχες γάτες… “Χωρίς τον έρωτα δεν θα είχα γεννηθεί και χωρίς αγάπη δεν θα ζούσα αυτή την ζωή που μου προσφέρθηκε απλόχερα μέχρι σήμερα, με τα καλά και τα άσχημα. Η ανάγκη μου για να τα μοιραστώ όλα αυτά με τον κόσμο, ήταν τόσο έντονη, που δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Αν δεν γράψω και δεν μοιραστώ τις σκέψεις μου νιώθω μισή. Προορισμός και πεπρωμένο μαζί.” 

 

 

Και κάπως έτσι, έφτασε στο σημείο να εκδώσει το πρώτο της βιβλίο από τις εκδόσεις “Ηδύφωνο”…

“Το πρώτο μου βιβλίο «Κάτω από τα σύννεφα» γεννήθηκε μετά από μια έντονη νύχτα στην Βιέννη. Δεν θα χαρακτήριζα τα κείμενά μου ποιητικά, αφού περισσότερο μοιάζουν με πεζά κείμενα, με ιστορίες που είναι άκρως εξομολογητικές και αυτοβιογραφικές. Ναι, είναι γεγονότα που έχουν συμβεί και τα πρόσωπα είναι υπαρκτά ή έστω ήταν κομμάτι της ζωής μου κάποτε. Τα σκίτσα είναι δικά μου. Αυτή η γυναίκα, η μαυρόασπρη φιγούρα που κοσμεί τις σελίδες του, είναι μια οποιαδήποτε γυναίκα που ζει, νιώθει, χαίρεται, λυπάται και υπάρχει στον κόσμο αυτό ή και κάποιον άλλο, φανταστικό. Έχει τόσο μακριά μαλλιά που μάλλον καταλήγουν στην θάλασσα, αυτή που τα ξεπλένει όλα. Δεν έχει γραφτεί για τους λίγους, αλλά για όλους. Δεν απευθύνεται μόνο στις γυναίκες, αλλά σε όλους τους ανθρώπους. Θέλω να τους κάνω παρέα και να τους πω, πως όλα είναι μέσα στην ζωή, όλα χρειάζονται καμιά φορά και έχουν τον λόγο ύπαρξής τους. Δεν είναι κανείς μόνος και δεν πρέπει! Μελλοντική μου επιθυμία; Να συνεχίσω να εμπνέομαι από την ζωή και να μην σταματήσω να γράφω.”

Στη σελίδα 12 του “Κάτω από τα σύννεφα”, η Αλεξάνδρα έγραψε το ακόλουθο ποίημα αφιερωμένο στο Λόγγο: 

Το φιλί του Λόγγου

Γεννήθηκα και σε γνώρισα
με φως, με ήχο, με εικόνα.
Πλατσούρισα στα όμορφα, κρυστάλλινα νερά σου.
Έμεινα, έφυγα και ξαναγύρισα φορές πολλές.
Όλες οι εποχές δικές σου
και η σκέψη μου σε σένα.
Ένα Σάββατο, μια Κυριακή, μια γιορτή, μια εκκλησιά.
Με το ποδήλατό μου σε αλώνισα
με την ψυχή σε γνώρισα, σε ένιωσα και σε κράτησα σφιχτά
να μη μου φύγεις.
Το χώμα σου φίλησα και σου ορκίστηκα πίστη αιώνια.
Πίσω απ’ τα βιβλία του σχολείου,
εικόνες στο μυαλό μου, δικές σου λέξεις
όνειρα πως θα σε περπατήσω και δε θα σε μοιραστώ ποτέ.
Δικός μου τόπος, μαγικός.
Παρέες, φωνές, τραγούδια, αυλές,
ανεμομαζώματα,
χαμόγελα και ευχές για μια ζωή
που τη φαντάστηκα όπως και να ’χει, καλή, κακή με σένα.
Εσύ μου έδινες κουράγιο και φως
στο τέλος κάθε μαύρης σκέψης, μελανής.
Πίσω απ’ τα σύννεφα, ο ήλιος μου
κι ας άλλαξες όσο περνούσαν χρόνια
κι ας έγινες δεύτερη και τρίτη μοίρα
κι ας άδειασε η αυλή απ’ τα γνωστά χαμόγελα.
Η ζωή γυρίζει, ανανεώνεται το πλήθος και ξεχνάει τον πόνο.
Εγώ σε βλέπω!

Και όταν μυρίζω τους λεμονανθούς σου
ταξιδεύω σε μια χώρα
πιο αγνή, λευκή, γεμάτη κάλες,
αυτές που κάνουν τις λευκοντυμένες κοπέλες να ομορφαίνουν
όταν στέκονται πλάι
στον Επιτάφιο το Πάσχα στο χωριό.
Χειμώνα, καλοκαίρι δείχνεις το πρόσωπό σου. Αυτό που αγαπώ πιο πολύ απ’ όλα
το σημάδι που μου άφησες, ανεξίτηλο, αιώνιο, αέρινο και νοητό
εδώ στα ξένα μέρη,
ένας βράχος στη σκέψη μου να πιάνομαι
όταν αρχίζω να αιωρούμαι.
Το πρώτο μου φιλί,
το πρώτο μου μπάνιο,
όλες οι αισθήσεις μου.
Κοσμικό το ραντεβού μαζί σου, αδιαπέραστο.
Σου χαρίζω τις σκέψεις μου, τις πιο πολύτιμες
μαζί με τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους,
θυσία στους θεούς, σπονδή.
Η γη σου ρίζωσε για πάντα στην καρδιά μου
και έγινε οίκος για τους πιο δικούς μου,
να σε χαίρονται μαζί μου και να γιορτάζουν και αυτοί
τη σπάνια, λιτή σου ομορφιά.
Το χωριό μου,
ο πρώτος μου έρωτας, ο πιο μεγάλος,
αυτός που δε θα με προδώσει για τον άλλο, τον επόμενο.
Δικό μου και κοινό μυστικό,
ο Λόγγος μου.