Γράφει ο Σπύρος Σημάτης
Κλέφτες Καταστημάτων (2018), Ιαπωνία
Χρυσός Φοίνικας στο Φεστιβάλ των Καννών
Υποψήφια για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας
Σε μία φτωχογειτονιά του Τόκυο, κατοικοεδρεύει μία φαμίλια, η οποία ζει στην απόλυτη ένδεια, βγάζοντας τα προς το ζην, με διάσπαρτες μικροκλοπές. Όταν ένα βράδυ του χειμώνα, πατήρ και υιός, συναντούν ένα μικρό εγκαταλελειμμένο κορίτσι, δεν διστάζουν να το περιθάλψουν και να το εντάξουν σταδιακά, στον παράδοξο μικρόκοσμό τους. Όμως, οι αδιόρατες σχέσεις μεταξύ των μελών, οι οποίες θα ανέλθουν βαθμιαία στην επιφάνεια, έχουν ως αποτέλεσμα, την νομοτελειακή διατάραξη, μίας εύθραυστης ισορροπίας.
Ο Ιάπωνας σκηνοθέτης, Χιροκάζου Κόρε-έντα, πλάθει μία σύγχρονη αστική μικρογραφία, στα σπλάχνα ενός λιλιπούτειου παραδοσιακού οικήματος, λοξοκοιτώντας διαρκώς προς το ένδοξο κινηματογραφικό παρελθόν της χώρας του. Μπολιάζοντας το σινεμά του, με κατεξοχήν ουμανιστικά στοιχεία, μας φέρνει στο νου θύμισες, τόσο από το αξεπέραστο έργο του Γιασουτζίρο Όζου, όσο και από τη νεορεαλιστική ματιά ενός Βιτόριο ντε Σίκα, όπως πολύ εύστοχα παραπέμπει και η ελληνική μετάφραση του τίτλου. Ο σκηνοθέτης, προσδίδει στους χαρακτήρες του, μία πρωτόγνωρη ευαισθησία, η οποία έρχεται διαρκώς σε αντιδιαστολή, με την σκληρή πραγματικότητα που βιώνουν. Ο κόσμος που τους περιβάλλει, φαντάζει παρμένος από κάποιο ανέκδοτο διήγημα του Ντίκενς, ιδωμένο θαρρείς, υπό ένα φωτεινό πρίσμα, γεμάτο ζεστασιά και κατανόηση. Η έννοια της οικογένειας, απεκδύεται του στερεοτυπικού της μανδύα και αποδομείται μαεστρικά από τον Κόρε-Έντα, με τον ίδιο να παίρνει αποστάσεις, από έναν εύκολο διδακτισμό. Μέσω μίας πολυεπίπεδης ιστορίας, γεμάτης από πληθώρα ευφάνταστων σκηνών, ο δημιουργός, δίχως να αποποιείται τις πράξεις των ηρώων του, διαχέει στοργή και ευαισθησία, σε ένα συνονθύλευμα απόκληρων, θύματα εν τη γενέσει τους, ενός καταναλωτικού ονείρου σε αποσύνθεση.
Εν κατακλείδι, ο Κόρε-Έντα, ανατέμνει τις ηθικές αξίες και τα δυσδιάκριτα όρια του δικαίου, μίας κοινωνίας ταξικά άνισης, η οποία πορεύεται, δίχως ίχνος μεμψιμοιρίας. Η τρυφερή ματιά του, αποτελεί μία λυρική ενδοσκόπηση, για τη συνύπαρξη ετερόκλητων ανθρώπων, οι οποίοι θα μοιραστούν ανιδιοτελώς, μία μειλίχια ανθολογία κλεμμένων στιγμών.