Είναι κάτι παιδιά που δεν είναι σαν όλα τα άλλα. Παιδιά που αναζητούν, που ψάχνουν βαθιά μέσα τους την πηγή των συναισθημάτων τους, ώστε να μπορέσουν να εκφράσουν αυτά που νιώθουν. Ένα τέτοιο κορίτσι είναι και η Μαριεντίνα Ψαριάδη.
Ένας ακόμη λόγος, για να είναι περήφανο το χωριό των Καμαρών.
Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη
Η ποιήτρια με την αψεγάδιαστη ομορφιά θα μπορούσε με τον λόγο και τη συγγραφή της, να αποτελέσει ίσως μία από τις αιτίες για τις οποίες η αείμνηστη Κική Δημουλά θα προσπαθούσε να κρατηθεί για λίγο ακόμα στη ζωή. Να προλάβει να δει αυτό το νέο κορίτσι να διαπρέπει και να κρατήσει στα χέρια της ένα βιβλίο-ποιητική συλλογή που θα την κατέτασσε στους ανερχόμενους έλληνες ποιητές.
Ένας εφηβικός έρωτας, ναι. Αυτή ήταν η αιτία που έκανε τη Μαριεντίνα να βγάλει από μέσα της όλα όσα ένιωθε. Η ίδια, σε ένα διάλειμμα από τη Φιλοσοφική Αθηνών όπου σπουδάζει, δηλώνει στο e-loggos.gr: “Στον έρωτα δε χωρά η λογική,το ίδιο και στη ποίηση! Όταν συνέβη το πρώτο δε μπορούσε παρά να είναι αναπόφευκτο το δεύτερο! Ένας μεγάλος εφηβικός έρωτας γίνεται ο φάρος που μου φωτίζει την μεγαλύτερη ερωμένη των συναισθημάτων, την ποίηση! Η αγνότητα του έρωτα της εφηβείας χρειάζεται αγνά μέσα για να αποτυπωθεί! Το χαρτί και η πένα γίνονται έτσι στα 14 οι καλύτεροι μου φίλοι! Πλέον έρχομαι σε επαφή ακόμα περισσότερο με αυτό που αγαπώ εξαιτίας της επιστήμης μου, της φιλολογίας…”
“Οι Καμάρες είναι ο πυρήνας των ερεθισμάτων μου”
Τα ερεθίσματα ωστόσο, ήρθαν πολύ νωρίτερα. Τότε που παιδάκι ακόμα, παίζοντας στις γειτονιές των Καμαρών κρατούσε στα χέρια της μολύβι και χαρτί και προσπαθούσε να γράψει ένα βιβλίο για παιδάκια. Αγαπάει τον τόπο της και παραδέχεται ότι “Ο τόπος στον οποίο γεννιέται κανείς και κάνει τα πρώτα του βήματα, γίνεται ο πυρήνας των ερεθισμάτων και της εξέλιξης του! Ένα χωριό που παίζει με τη θάλασσα το πρωί και σκαρφαλώνει στα βουνά το βράδυ δε θα μπορούσε να αφήσει τη πένα μου ανέγγιχτη στη μολυβοθήκη! Οιι Καμάρες όπου μεγάλωσα είναι για την έμπνευση μου ζωτικής σημασίας…”
Άραγε αυτή η διαφορετικότητά της, την κράτησε μακριά από τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας της; Η απάντηση είναι αρνητική. Κάθε άλλο μάλιστα. “Κάπου εδώ πρέπει να σας πω πως οι ποιητές, αν τολμήσω να με εντάξω ανάμεσα τους, είναι απομονωμένοι έτσι κι αλλιώς! Χτίζουν λιθαράκι λιθαράκι τον δικό τους κόσμο και τον κατοικούν! Τον χρειάζονται αυτό το κόσμο για να μπορούν να τρέχουν ξυπόλυτοι σαν παιδιά, χωρίς να φοβούνται μην πατήσουν τα γυαλιά της σύγχρονης εποχής που μόνο ποιητική δεν είναι!”
Στην εποχή του bullying, θα αναρωτιόταν κανείς, πώς μπορεί να γίνει αποδεκτό ένα κορίτσι από τους συνομήλικούς του, όταν βλέπει τον κόσμο με μια πιο ποιητική οπτική; Κι όμως.
Η Μαριεντίνα όχι μόνο έγινε αποδεκτή από τον περίγυρό της, αλλά ίσως αποτελεί και η ίδια έμπνευση για όλο και περισσότερα παιδι. ” Όχι δεν δέχθηκα επικριτικά σχόλια, η φιλία είναι ιερή και γω δεν τη στερήθηκα, κάθε άλλο! Η Ελλάδα είναι αστείρευτη πηγή στίχων, αυτό μπορεί ο σύγχρονος έφηβος να το έχει στο πίσω μέρος του μυαλού αλλά στη πραγματικότητα ποτέ δε το ξεχνά! Λίγο αεράκι χρειάζεται για να διώξει τη σκόνη της λήθης!”
“Η ιστορία και η παράδοσή μας είναι η πυξίδα μας σε αυτό που λέμε ζωή, όποιος τα αψηφήσει απλώς θα χαθεί…”
Κάθε απάντηση της Μαριεντίνας, μας κάνει να μην μπορούμε να πιστέψουμε ότι ένα κορίτσι της ηλικίας της στη σημερινή Ελλάδα μιλάει με τέτοιον τρόπο. Η ίδια ωστόσο, δεν ξεχωρίζει τη χώρα μας στην Ελλάδα του σήμερα και σε εκείνη του χθες. “Στη πραγματικότητα δεν υπάρχει Ελλάδα του σήμερα ή Ελλάδα του χθες! Η ιστορία μας, η κουλτούρα μας, ο πολιτισμός μας ζουν αναλλοίωτα στους κόλπους της! Εκείνο που αλλάζει είναι ο άνθρωπος και η σκέψη του! Δυστυχώς αυτό δε γίνεται πάντα ποιοτικά! Όποιος πιστεύει πως η ποίηση είναι αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού λανθάνει οικτρά! Οι περισσότεροι σύγχρονοι Έλληνες πιστεύουν πως μπορούν να ζήσουν αγνοώντας αυτό που ονομάζουμε εθνική συνείδηση! Την εθνική συνείδηση εκείνη που τροφοδότησε και συνεχίζει να τροφοδοτεί την ελληνική ποίηση! Το μόνο που έχω να πω εγώ, είναι πως η ιστορία και η παράδοσή μας είναι η πυξίδα μας σε αυτό που λέμε ζωή, όποιος τα αψηφήσει απλώς θα χαθεί…
Όχι δε θα σταματήσουν να υπάρχουν ποιητές! Δε θα είναι πολλοί, αλλά θα είναι αρκετοί! Γιατί ζούμε στην Ελλάδα, γιατί βλέπουμε αυτό τον ουρανό, γιατί βρεχόμαστε από αυτή τη θάλασσα, γιατί έχουμε αυτή την ιστορία και αυτή τη γλώσσα! Και αυτά είναι αρκετά για να σειστούν οι πένες μας…”
“Η πεμπτουσία της ποίησης δε βρίσκεται στη βράβευση”
Βραβεία, διακρίσεις, έπαινοι, όλα τα έχει το κορίτσι αυτό. Όμως δε δείχνει να τη νοιάζουν οι τίτλοι. Κάποιοι από εσάς, ίσως να τη θυμόσαστε σε μια εκδήλωση του ΔΗΚΕΠΑ προς τιμήν της Κικής Δημουλά πριν από λίγα χρόνια, όταν βραβεύτηκε για ακόμη μια φορά.
Για τη Μαριεντίνα όμως, σημασία δεν έχουν τα πρωτεία. “Η πεμπτουσία της ποίησης δεν βρίσκεται στη διάκριση ή στη βράβευση! Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι όλο και περισσότεροι νέοι να πιάσουν μολύβι και χαρτί, ας μη το μάθει ποτέ κανείς, ας μη φτάσει σε καμία λογοτεχνική εξέδρα το ποίημα τους, ας μη πάρουν ποτέ τα πρωτεία, δεν έχει σημασία! Το στοίχημα εν έτει 2020 και εξής είναι να αποδείξουμε πως είμαστε άνθρωποι, όχι πρώτοι!…”
Διαβάστε παρακάτω, δείγμα γραφής της, ποίημα με τίτλο “Ελλάδα”