Παραθέτουμε αυτούσιο το μήνυμα του εφημέριου των Ι.Ν.Αγίας Βαρβάρας και Αγίου Χαραλάμπους Ερινεού, πατέρα Κωνσταντίνου Ευαγγελάτου:

-Χριστός Ἀνέστη!

-Κι ἐμένα τί μέ νοιάζει;

Ἑορτάζουμε κι ἐφέτος τό Πάσχα, ἔστω καί ὑπό διαφορετικές συνθῆκες. Τί σημαίνει γιά μᾶς τό Πάσχα; Λίγες στιγμές συγκίνησης μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο; Λαμπάδες, κόκκινα αὐγά καί σουβλιστό ἀρνί; Κάποιες ἡμέρες ἀργίας; Εὐκαιρία γιά ταξίδια καί κατανάλωση;

Ἄν γιά μᾶς τό Πάσχα εἶναι ὅλα αὐτά, τότε ἡ γιορτή τῆς  Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ δέν μᾶς χρειάζεται, διότι μποροῦμε ὅλα τά παραπάνω νά τά κάνουμε ὅλο τόν ὑπόλοιπο χρόνο καί ἄσχέτως πρός τή γιορτή τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ. Καί τότε δικαιολογεῖται ὁ τίτλος τοῦ παρόντος ἄρθρου: «-Χριστός Ἀνέστη! -Κι ἐμένα τί μέ νοιάζει; Τί ἔχει νά πεῖ σέ μένα αὐτή ἡ γιορτή; Γιατί νά χαρῶ ἐγώ γιά τήν Ἀνάσταση κάποιου ἄλλου; Τί σημασία ἔχει γιά μένα ἡ Ἀνάσταση;»

Ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο (ἀνθρώπινη φύση) μέ τήν δυνατότητα ὁμοίωσης μέ τόν Θεό, ἡ ὁποία εἶναι καί ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό θά τό πετύχαινε μέ τήν ὑπακοή του στήν παιδαγωγική ἐντολή τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία ἔδωσε στόν ἄνθρωπο μέσα στόν κῆπο τῆς Ἐδέμ. Ὅμως, μέ τήν παρακοή τῶν πρωτοπλάστων εἰσῆλθε στήν ἀνθρώπινη φύση, ὡς φυσική συνέπεια, ἡ φθορά καί ὁ θάνατος. Ἔτσι ἡ ἀνθρώπινη φύση «νόσησε», ἔχασε τή δυνατότητα τῆς ἀθανασίας. Καί τό χειρότερο εἶναι ὅτι αὐτή ἡ «νόσος» μεταβιβάζεται ἀπό γενιά σέ γενιά σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Ποιός λοιπόν θά μποροῦσε νά «θεραπεύσει» τόν ἄνθρωπο; Ποιός θά μποροῦσε νά ξαναχαρίσει στήν ἀνθρώπινη φύση τή δυνατότητα τῆς ἀθανασίας;

Τή λύση τήν ἔδωσε ὁ Ἴδιος ὁ Τριαδικός Θεός. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, μέ τήν εὐδοκία τοῦ Πατρός καί τήν συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔγινε ἄνθρωπος (ἐνανθρώπηση) διά τῆς Θεοτόκου. Δηλαδή, ἐνῶ μέχρι τότε εἶχε μόνο τή θεϊκή φύση, τώρα προσλαμβάνει καί τήν ἀνθρώπινη φύση. Καί ἐπειδή ἡ ἐνανθρώπηση ἔγινε χωρίς τή μεσολάβηση ἀνδρός, ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ δέν ἔφερε τή «νόσο» τήν ὁποία ἔχει ἡ φύση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Ἔτσι ἔχουμε τίς δύο αὐτές τέλειες φύσεις ἐνωμένες στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο, ἀφοῦ ἡ ἀνθρώπινη φύση (δηλαδή ἡ δική μου, ἡ δική σου καί ὅλων τῶν ἀνθρώπων) ἐνώθηκε μέ τή θεϊκή, θεώθηκε. Καί μέ τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, νίκησε καί τόν θάνατο, ἀφοῦ – ἐπαναλαμβάνουμε- ἦταν ἐνωμένη μέ τόν Θεό. Ὅ,τι ἔπραξε ὁ Χριστός, τό ἔπραξε ὡς Θεάνθρωπος, δηλαδή καί μέ τή θεϊκή καί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση Του, ἀπό τήν ὁποία οὐδέποτε χωρίστηκε ἤ θά χωριστεῖ.

Τί ἔχουμε λοιπόν τώρα; Ἔχουμε τήν ἀνθρώπινη φύση μας, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, νά ἔχει νικήσει τόν θάνατο καί νά ἀποκτᾶ καί πάλι τή δυνατότητα τῆς ἀθανασίας. Καί αὐτό ἀρχίζει νά πραγματώνεται μέ  τό Βάπτισμα καί γενικότερα μέ τή συμμετοχή στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί τήν ἄσκηση, δηλαδή τήν τήρηση τῶν σωτήριων ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ.

Πρέπει ἐδώ νά διευκρινίσουμε ὅτι λέγοντας «ἀθανασία» ἐννοοῦμε τή συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Διότι ἡ ψυχή εἶναι ἀπό τή φύση της ἀθάνατη καί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι θά ἀναστηθοῦν λίγο πρίν τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας, λαμβάνοντας καί πάλι τό σῶμα τους. Ὅσοι ὅμως δέν προετοιμάστηκαν μέ τήν ἄσκησή τους  γιά τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, θά τή στερηθοῦν, ὡς φυσική συνέπεια τῆς κακῆς χρήσης τῆς ἐλευθερίας τους. Αὐτό ὅμως συνιστᾶ τόν αἰώνιο θάνατο, τήν ὁριστική ἀπώλεια τῆς ἀθανασίας.

Ἔτσι λοιπόν στό ἀρχικό ἐρώτημα «Τί μέ νοιάζει ἐμένα ἄν ἀναστήθηκε ὁ Χριστός», ἀπαντοῦμε: «Μέ νοιάζει, διότι δυνάμει τῆς Ἀνάστασης τοῦ Χριστοῦ, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΑ ΚΑΙ ΕΓΩ, ἀναστήθηκε καί ἡ ἀνθρώπινη φύση τήν ὁποία φέρω καί ἐγώ». Διότι αὐτήν τή φύση προσέλαβε ὁ Χριστός, ἀπαλλαγμένη ἀπό τήν ἁμαρτία.

Ὅλα τά γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, ὅλες οἱ γιορτές τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔχουν ἄμεση σχέση μέ τόν ἄνθρωπο. Διότι αὐτός χρειάζεται τήν πνευματική θεραπεία. Καί γι’ αὐτό σέ κάθε γιορτή, ὁ ὀρθόδοξος χριστιανός χαίρεται καί πανηγυρίζει. Καί γι’ αὐτό τή νύχτα τῆς Ἀναστάσεως βροντοφωνάζουμε ψάλλοντας: «Θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, Ἀδου τήν καθαίρεσιν».

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!