“Αρχικά αυθόρμητα και έπειτα στοχευμένα, άρχισα να παρατηρώ την εξέλιξη των κινουμένων σχεδίων από την εποχή που εγώ -ως παιδί- τα παρακολουθούσα, μέχρι και σήμερα.

Ας ξεκινήσουμε με μια απλή αναφορά του ποιοι θα έπρεπε να είναι οι στόχοι του παιδικού προγράμματος…

α) Η δημιουργία ενός παράλληλου κόσμου, ενός κόσμου που ξέρει πως να φιλοξενεί κάθε ον που ο πραγματικός δεν δύναται. Από νεράιδες, δράκους ξωτικά και μάγισσες μέχρι γοργόνες, ανθρωπόμορφα ζώα και ήρωες με υπερφυσικές δυνάμεις.

β) Τα ηθικά διδάγματα. Η καλλιέργεια των ευγενών συναισθημάτων, της ενσυναίσθησης, του θάρρους, της αγάπης, της αλληλεγγύης και της δυνατής φιλίας και τέλος

γ) η καλλιέργεια της φαντασίας.

ΜΕΧΡΙ ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ!!!

Παρακολουθώντας τα επί του παρόντος προγράμματα για παιδιά, συνειδητοποιώ με θλίψη μια διακαή προσπάθεια αποδέσμευσης από το παραμύθι μοιραία και τη φαντασία και οικειοποίησης όσο το δυνατόν περισσότερο της λογικής.

Κάποια χρόνια πριν, τα κορίτσια λαχταρούσαν να γίνουν νεράιδες, γοργόνες, πριγκίπισσες, ενώ τα αγόρια κάποιος super ήρωας που θα έσωζε τον κόσμο, καλλιεργώντας έτσι τη δυναμική της φαντασίας και των ελευθεριών που αυτή προσφέρει.

Τώρα η Barbie παράτησε το κάστρο και τον πρίγκιπα στα κρύα του λουτρού και τρέχει να προμηθευτεί κινητό από το κοντινότερο κατάστημα για να ανεβάσει τις φωτογραφίες της στα social media, ενώ ο Batman πια μπορεί να μείνει στο σπίτι τρώγοντας πίτσα και εξολοθρεύοντας τους κακούς από το τάμπλετ του.

Δεν θα είχα θορυβηθεί αν η 9χρονη αδερφή μου αντί για τη τιάρα ή τα φτερά της αγαπημένης ηρωίδας της, μου ζήτησε το κινητό της.

Η ερώτηση μου,

ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΡΜΟΖΕΙ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ;

Ένας κόσμος που θέλει να τα κάνει υποχείρια της εξέλιξης και των τεχνολογικών επιτευγμάτων του, ακόμα και μέσα από τα παραμύθια των κινουμένων σχεδίων που διόλου ουσία έχουν πια;

Θέλω παιδιά που επιθυμούν να πετούν, και όχι να λένε πως αυτό δεν γίνεται.

Θέλω παιδιά σούπερ ήρωες που λαχταρούν να αλλάξουν το κόσμο πατώντας στα πόδια τους όχι πατώντας κουμπιά.

Θέλω παιδιά που ταξιδεύουν στη ράχη των δράκων και κολυμπούν δίπλα στις γοργόνες , που κατευθύνονται από τα μυθικά πλάσματα και δεν τα κατευθύνουν με τηλεχειριστήρια.

Αυτό που κάποιοι ονομάζουν για τα κινούμενα σχέδια εκσυγχρονισμό εγώ το ονομάζω ΕΓΚΛΗΜΑ!

Το παιδί περισσότερο από το καθένα έχει δικαίωμα στη φαντασία.

Ο κόσμος έχει υποχρέωση να του την παρέχει και να του την καλλιεργεί.

Θα τελειώσω με αυτό που έχω ξανά πει, ο πραγματικός κόσμος είναι τα παιδιά, όλοι οι άλλοι είμαστε απλά οι ατέλειες του.

Γιατί στο δικό τους μυαλό τα πάντα μπορούν να συμβούν.

Αν αυτό πάψει να υφίσταται, παύει και ο κόσμος…”