Γράφει ο Σπύρος Σημάτης
Dogman (2018), Ιταλία
Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας στις Κάννες (Μαρτσέλο Φόντε)
Ο Μαρτσέλο, ένας καχεκτικός μικροκακοποιός, ζει σε μία κακόφημη γειτονιά, στην ευρύτερη περιοχή της Νάπολης, μοιράζοντας τη ζωή του, μεταξύ της μονάκριβης κόρης του και ενός κομμωτηρίου για σκύλους. Η ρουτίνα του, θα διακοπεί βίαια, όταν θα επιστρέψει από τη φυλακή ο Σιμόνε, ένας παλιός γνώριμος, πρώην πυγμάχος και νυν τραμπούκος, ο οποίος θα δυναμιτίσει την εύθραυστη καθημερινότητα, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Εμπνευσμένο από την πραγματική ιστορία του Πιέτρο Ντε Νέγκρι που συγκλόνισε την Ιταλία στα τέλη του ’80, ο Ματέο Γκαρόνε, επιστρέφει μετά από ένα σύντομο χολυγουντιανό διάλειμμα, στο είδος που τον ανέδειξε, βουτώντας εξόφθαλμα σε μία γκροτέσκα πραγματικότητα, γεμάτη από ταλαιπωρημένα πρόσωπα του περιθωρίου. Η εκπληκτική απόδοση της ψυχοσύνθεσης των πρωταγωνιστών, είναι συνυφασμένη με τη λασπωμένη σκηνογραφία, αναδίδοντας μέσα από ένα εξωπραγματικό σινεμασκόπ, μία ονειρώδη παρακμή. Ο Μαρτσέλο Φόντε, ασφυκτιά στο ρημαγμένο τοπίο που τον περιβάλλει, δάνειο θαρρείς ενός πρώιμου νεορεαλισμού, πλάθοντας μία περσόνα τραγική, εκ προοιμίου εξαθλιωμένη, μα κατα βάθος τρυφερή. Βουτηγμένος στην απόγνωση, θα ενδυθεί με ένα ντοστογιεφσκικό μανδύα, σχεδιάζοντας ευλαβικά, μία φρικαλέα εκδίκηση. Στο πλάι του, ο Εντοάρντο Πέσι, στο ρόλο του άξεστου πυγμάχου, με το γιγαντιαίο ανάστημα και το αποκρουστικό παρουσιαστικό, είναι ο δυνάστης, ο οποίος θα κινήσει τα νήματα, σε αυτό το ιδιότυπο γουέστερν. Παρέα, συνθέτουν ένα αταίριαστο δίδυμο αντιηρώων που εξυψώνει τη τυπική ιστορία αυτοδικίας, σε μία σύγχρονη παραβολή για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και το ανήλεο bullying, παραπέμποντας σημειολογικά, στη βιβλική αναμέτρηση του Δαβίδ με τον Γολιάθ.
Εν κατακλείδι, το Dogman, αντανακλά στις μεγαλοπρεπείς του εικόνες, μία κοινωνία σε σήψη, η οποία θα οδηγηθεί νομοτελειακά στη παράνοια. Τα απανταχού αποβράσματα, κουβαλούν το άδειο τους σαρκίο, σε ένα σύμπαν φωτογενές, μα συνάμα ζοφερό, με το προδιαγεγραμμένο τέλος, να επιφέρει μία παράδοξη κάθαρση. Η πλήρης απομόνωση του θύματος, θα το μεταλλάξει σταδιακά σε θύτη, με το επερχόμενο έγκλημα, να φαντάζει συγχρόνως τιμωρία.