“Όταν δεν ξέρεις τί να κάνεις, κάνε ό,τι θα έκανε ο Χριστός” γράφει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στον “Άνθρωπο και Θεάνθρωπο”. Αυτό ακριβώς έκανε και ο Γιάννης Λαλαγιάννης από τις Καμάρες. Το όνειρό του πραγματικότητα. Το απόλυτο κριτήριο ηθικής του τον οδήγησε σε ένα κελί της Ιεράς Μονής του Μεγάλου Σπηλαίου και η επόμενη ημέρα τον βρίσκει ως μοναχό Ιουστίνο σε ένα από τα σπουδαιότερα προσκυνήματα της Ορθοδοξίας στη χώρα μας.

Απαγορεύεται από το δίκαιο της Πνευμ. Ιδιοκτησίας η καθ΄οιονδήποτε τρόπο παράνομη χρήση/ιδιοποίηση του παρόντος, με βαρύτατες αστικές και ποινικές κυρώσεις για τον παραβάτη

“Χρωστάω πολλά στον παπά-Στέφανο”

<Ο Γιάννης, ο ντελιβεράς απ’τις Καμάρες έγινε καλόγερος>, η είδηση ότι ο ψάλτης της Αγίας Βαρβάρας και του Αγίου Χαραλάμπους έφυγε για το μοναστήρι, κυκλοφόρησε γρήγορα στις Καμάρες, παρόλο που όλα έγιναν λίγο μετά την έναρξη του πρώτου lockdown. Κάποιους τους εξέπληξε και κάποιους άλλους τους άφησε αδιάφορους- με την έννοια ότι αργά ή γρήγορα, αυτό θα γινόταν, γιατί αυτό ήταν που ο ίδιος ήθελε πάντα.

“Κλείνουμε και δεν ξέρουμε τι θα γίνει” του είπε ο εφημέριος της Αγίας Βαρβάρας και ο Γιάννης, κλείνοντας το τηλέφωνο ήξερε ότι αυτό ήταν το τέλος. Ή μήπως η αρχή;

Μητέρα Μυτιληνιά και πατέρας Καμαραίος, η παιδική του ηλικία τον βρίσκει μεταξύ Καμαρών και Λιβαδειάς, καθώς εκεί ήταν η δουλειά του πατέρα του. Η επιστροφή στις Καμάρες περίπου στα 14 του χρόνια, είναι δύσκολη καθώς πέρα από τη φτώχεια που βίωνε η οικογένειά του, οι συνομήλικοί του είχαν ήδη σχηματίσει τις παρέες τους και εκείνος ήταν ουσιαστικά νεόφερτος στο ίδιο του το χωριό.

Η επαφή του με την εκκλησία, έως τότε μηδαμινή.

“Όταν γυρίσαμε στις Καμάρες, θυμάμαι την πρώτη Κυριακή που με ξύπνησε η καμπάνα της εκκλησίας. Πετάχτηκα πάνω και λέω τί γίνεται τώρα, αυτό θα έχουμε εδώ; Μια δυο Κυριακές, την τρίτη πια δεν άντεξα, λέω θα πάω κι εγώ στην εκκλησία να δω τι γίνεται. Όταν μπήκα, με πλημμύρισαν απίστευτα συναισθήματα. Όταν είδα τον παπα Στέφανο (σ.σ.Ο εφημέριος του Ι.Ν.της Υπαπαντής) να κάνει τη Θεία Λειτουργία, κατάλαβα ότι εκεί είναι το σπίτι μου. Όποια ανασφάλεια είχα, όποιο πρόβλημα και αν αντιμετώπιζα, μέσα στην εκκλησία ένιωθα κάτι απίστευτο. Ο παπα Στέφανος στάθηκε δίπλα μου, μου έμαθε πολλά και με βοήθησε και του χρωστάω πάρα πολλά…”

Κάπως έτσι, η εφηβεία βρίσκει τον Γιάννη αποφασισμένο. Ήθελε να γίνει ιερέας. Μέχρι να γίνει αυτό, η θέση του ήταν στο αναλόγιο και ο παπα Στέφανος πάντα από δίπλα να του μαθαίνει ψαλμωδίες.

(ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:Ο Γιάννης με τον Γιώργο, τον φίλο του ψάλτη από το Νέο Ερινεό και η μηχανή του Γιάννη παρκαρισμένη, εδώ έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου Ερινεού)

Ακολουθούν μεγάλες βουτιές μέσα σε συγγραφικούς ωκεανούς. Ζαχάρωφ, Σμέναν, Πόποβιτς, Φλορόφσκι, ο Γιάννης διαβάζει όσο περισσότερο μπορεί, έχοντας φτάσει πλέον σε ένα σημείο να διαθέτει χιλιάδες βιβλία. “Όλη μου η παιδεία είναι η Εκκλησία” δηλώνει πλέον ως πατέρας Ιουστίνος.

Η αγάπη για τις μηχανές, ο έρωτας και τα συναρμολογούμενα αεροπλανάκια

Παράλληλα, η ανάγκη για επιβίωση τον ωθεί στο να πιάσει δουλειά ως διανομέας. Η αγάπη του για τη μηχανή του είναι τεράστια και προσπαθεί όσο μπορεί να κάνει μονοήμερες εκδρομές. “Αυτό που έκανα ουσιαστικά, ήταν την αγάπη μου επάγγελμα. Μου αρέσει η μηχανή, ως μέσο μετακίνησης, οπότε όταν χρειάστηκε να εργαστώ ως διανομέας, αποφάσισα να το κάνω με όλη μου την αγάπη. Η δουλειά του διανομέα, είναι πλέον λειτούργημα. Από εκεί που μας είχαν κάποτε ως τελευταίους, πλέον οι διανομείς εκτός με την παράδοση του πακέτου, είναι για τους πελάτες ένα μέσο επικοινωνίας” δηλώνει ο ίδιος μιλώντας με τεράστια αγάπη για τη μέχρι πρότινος δουλειά του.

Εύλογα, θα αναρωτηθεί κανείς μα τόσα χρόνια, ποια ήταν η κατάσταση της προσωπικής του ζωής; Πώς αποφάσισε να φύγει στην ηλικία των 40 και κάτι; Δεν υπήρχε πίσω κάτι που να τον κρατούσε;

“Καμιά γυναίκα δε θα ήθελε να παντρευτεί έναν που θα γίνει ιερέας. Πολύ δύσκολα. Πρέπει να είναι τεράστια και ανιδιοτελής η αγάπη για να ακολουθήσει μια γυναίκα έναν τέτοιον άντρα. Ερωτεύτηκα, ναι, και πολύ. Όμως οι συνθήκες και οι προκαταλήψεις γύρω από το επάγγελμα του ιερέα, είναι τέτοιες, που στη δική μου περίπτωση τουλάχιστον, λειτούργησαν ανασταλτικά. Δεν έτυχε, δεν πέτυχε”. Το κελί του είναι γεμάτο με βιβλία. Παντού βιβλία. Σε περίοπτη θέση το “Άνθρωπος και Θεάνθρωπος” του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς. Εμφανής η επιρροή του, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Γιάννης χειροτονήθηκε ως πατέρας Ιουστίνος. Ως δεύτερη επιλογή είχε το όνομα Πρόδρομος, για να συνάδει με το βαφτιστικό του. Ωστόσο, επικράτησε το Ιουστίνος.

Τα 60 καντήλια και το μεγάλο απωθημένο

Κύρια δουλειά του στο Μοναστήρι είναι τα 60 καντήλια. Κάθε πρωί, πρέπει να τα ανάψει, ύστερα να τα φροντίσει, να τα καθαρίσει και αν έχει λίγο χρόνο παραπάνω, θα βοηθήσει και στην Τράπεζα για το φαγητό των μοναχών. Του αρέσει το ούτι, έκανε φωνητική 7 χρόνια και ξέρει και λίγο από φλογέρα. “Αυτό που μου αρέσει περισσότερο απ’ολα, είναι ο μοντελισμός. Έχω φτιάξει πάρα πολλά αεροπλανάκια και μάλιστα έχω μαζί μου και ένα τηλεκατευθυνόμενο μήπως καταφέρω μια μέρα να το πετάξω”.

Δίπλα στο παράθυρό του, ένα μεγάλο μαύρο τηλεσκόπιο. Άλλη μεγάλη του αγάπη, η αστρονομία. Έχει διαβάσει τόσα πολλά βιβλία, που του είναι πολύ εύκολο να καταλαβαίνει τί ακριβώς του δείχνει ο φακός του στον ουρανό.

Απωθημένο; Ένα. “Θέλω να πάω στο διάστημα. Κι αν δεν τα καταφέρω, όταν με πάρει ο Θεός στα χέρια του, θα Του ζητήσω να μου τα δείξει όλα…”

Διαβάστε παρακάτω τον χειροτονιτήριο λόγο του με τίτλο ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟΣ

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟΣ!!! (Χειροτονιτήριος Λόγος Πατέρα Ιουστίνου Λαλαγιάννη) 

Και ξαφνικά σκοτάδι, μια λάμψη σκιζει το σκοτος, ένας κρότος κανει τη γη να τρεμει, δυνατός άνεμος παγωνιά……. Τι μου συμβαίνει; Πεινώ…. Διψώ….πονάω…κρυώνω…. Που είναι η σύντροφος μου; φοβάμαι…ποθώ….πεθαίνω…. Πτώση ήμερα πρώτη…!!! Ο άνθρωπος πλέον έχει χωριστεί στα δυο. Αρσεν και θηλυ επαψε να ειναι ενας και αυτος ανθρωπος. Και φυσικά ένα χωρισμένο σώμα στα δυο είναι αδύνατον να ζησει. Ο Ιωάννης ο Χρυσοστόμος αναφέρει σχετικά… “Οπου γαρ θανατος εκει γαμος’ τουτου δε ουκ οντως, ουδε ουτος επεται”. Εξ’ου και η αναγκαιοτητα του γαμου, αφου υπαρχει θανατος. Ο γαμος ειναι το πρωτο αντιδοτο του θανάτου. Ο Ιωαννης ο Δαμασκηνος επαναστατικα αναφερει. “Εκ παρθενου γης ο ανθρωπος πεπλαστουργηται, εκ μονου Αδαμ Ευα έκτησται, εν παραδεισω παρθενια επολιτεύετο…..ότε δια της παραβασεως θανατος εις τον κοσμον εισήλθε τοτε εγνω Αδαμ Ευαν την γυναικαν αυτου…..Ωστε δια το μη εκτριβηναι και αναλωθηναι το γενος των ανθρωπων υπο του θανατου ο γαμος επινενοηται, ως αν δια της παιδοποιίας το γενος των ανθρωπων διασωζηται”….Οταν ο κύριος ήρθε κοντά μας το μόνο που επραξε γυρω απο το θεμα του γαμου ηταν να τον ευλογησει…. Τωρα θα απορειτε τι σχεση εχει ο γαμος με εμενα που ειμαι μοναχος; Φυσικα κατι ελειπε ακομα…. Και ξαφνικα βοη, δυνατος ανεμος και πυρ…. Ιστορει ο Ευαγγελιστης Λουκας…”Και εγενετο αφνω εκ του ουρανου ηχος ωσπερ φερομενης πνοης βιαιας….και ωφθησαν αυτοις διαμεριζομεναι γλωσαι ωσεί πυρος, εκαθησε τε εφ’ενα έκαστον αυτών… Αρχη της Εκκλησιας ημερα πρωτη….!!! Ας ευχαριστησουμε τον Κυριο Ιησου Χριστο διοτι κατα τον ιερο Χρυσοστομο “εδωσε το σωμα του ενεχειρο στον ουρανο για να κατελθει εις υμας το πνευμα” Ο Αγιος και ομολογιτης Ιουστινος του Τσελιε (Ποποβιτς) αναφερει σχετικα “Το Πνευμα το Αγιον ενωνει δια της θειας δυναμεως του ολους τους πιστους σε ενα σωμα στην Εκκλησια”. Ο Αγιος Βασιλειος λεγει οτι “Το Πνευμα το Αγιον αρχιτεκτονει Εκκλησιαν θεου”. Και ετσι ο γαμος πλεον γινεται πνευματικος και τελειος ενωνοντας τις δυο σαρκες σε μια με σαρκικο και πνευματικο δεσμο…”Αντι τουτου καταληψει ανθρωπος τον πατερα αυτου και τη μητερα και προσκολληθησεται προς την γυναικα αυτου , και εσονται οι δυο εις σαρκα μιαν”. Ετσι θεραπευεται η διχοτομιση του ανθρωπινου ειδους και ξεκινα ο δρομος προς την επιστροφη στον παραδεισο… Συνεχιζει ο αγιος Ιουστινος …”Ο άνθρωπος ειναι πληρης μονο εν τη Εκκλησια. Εκει εχει οτι του χρειαζεται για την αιωνια ζωη σε ολους τους κοσμους. Εκει χριστοποιειται, θεανρωποποιειται, χαριτωνεται, αθανατιζεται ολοκληρος”.

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟΣ!!! “Οι χριστιανοι οφειλουν να σταθμιζουν τα παντα σε αυτον τον κοσμο εχοντας ως μετρο το αθανατο και το θειο. Αυτος ειναι και ο μοναδικος τροπος για την ευρεση του πραγματικου νοηματος καθε εγκοσμίου πραγματος, που υποκειται στη φθορα και στο χρονο”…..”Τουτη την αληθεια την βιωνουν οι χριστιανοι εφ’οσον ζουν Πνευματι Αγίω συνεργεια των αγιων μυστηριων και των αγιων αρετων.” Το ιδιο “σχηματι” συμβαινει και στον μοναχισμο. Καταλειπει ανθρωπος τον πατερα και τη μητερα αυτου και προσκολλαται το σχημα του το οποιο τον μεταμορφωνει σχηματι τον παλαιο αδαμ εν το παραδεισω…..Και ο παραδεισός του ειναι το μοναστηρι. Ειναι “ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟΣ”….Και οπως αναφερει ο ιερος Χρυσοστομος “ενας ουρανος υπο τον ουρανο”. Απο τη στιγμη που κυκλοφορησε η ειδηση οτι εχω ερθει σε μοναστηρι, κανεις δεν αιφνιδιαστηκε. Ολοι περιμεναν απο τον βιο που τελουσα οτι καποια μερα θα εμπαινα σε μια τετοια διαδικασια. Οι περισσοτεροι μαλιστα με παροτρυναν και επαινεσαν την πραξη. Τα μυνηματα πολλα…. θα αναφερω ενα ενδεικτικο απο καποια κυρια στην ενορια που υπηρετουσα για 20 χρονια. “Αγαπητε Γιαννη. Σου ευχομαι καλη κουρα. Να εχεις δυναμη υπομονη υγεια πιστη αγαπη ….Γιαννη εισαι ηρωας. Εισαι ενα λουλουδι που ανθιζει στη ζουγκλα της ερημου….”. Ξερετε η Εκκλησια για εμενα ηταν το καταφυγιό μου. Το σπιτι μου η παιδικη χαρα μου το σχολειο μου η εργασια μου…. Εδω επαιζα, εδω μορφωθηκα, εδω ανδρωθηκα, εδω διακονησα, εδω καταξιωθηκα, εδω εργαστηκα, εδω σωθηκα…Κατόπιν τουτων θα ηθελα να ευχαριστησω ανθρωπους που γνωρισα που με ενεπνευσαν και στιγματισαν την πορεια μου…Καποιοι απο αυτους δεν ζουν σημερα, οπως ο μακαριστος Μητρ. Πατρων Νικοδημος. Ο μακαριστος π. Γεωργιος Παπασταυρου. Ανθρωποι που λογο των ιδιαιτερων συνθηκων δεν μπορεσαν να παρεβρεθουν εδω οπως ο π.Τιμοθεος Παπασταυρου οανθρωπος που απο την παιδικη μου ηλικια μου διδαξε την δεοντολογια του αληθηνου ορθοδοξου χριστιανου. Τον π.Στεφανο τον ιερεα του χωριου μου που ως αριστος λειτουργος με μυησε στην ιεροπραξια της θειας λειτουργιας. Τον πατηρ Κωνσταντινο Ευαγγελατο για την αριστη 20ετη συνεργασια αναλαμβανοντας ενα ενοριακο κουφαρι μεταμορφοθηκε σε ζωντανο οργανισμο…. Επισης θελω απο αυτη τη θεση να ευχαρηστησω τον π.Χρυσοστομο διοτι ηταν αυτος που με στερεωσε για να πατησω σωστα στα βηματα μου μεσα στην εκκλησια διδασκοντας με πολλα και δειχνοντας μου θεολογικους δρομους…. Θελω να ευχαριστησω τον π. Βασιλειο που ως πνευματικος με μεταμορφωσε τον ανθρωπο που ειμαι σημερα καταλαγιαζοντας συνεχως το “θηριο” που ειχα μεσα μου….Θελω να ευχαριστησω τον γεροντα μου και ηγουμενο π.Καλληνικο για την ανδιοτελη αγαπη του και την αμεριστη εμπιστοσυνη και στιρηξη του. Καθως τον φιλο και συνοδοιπορο π.Σεραφειμ για την φιλια του τον π.Ιακωβο

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΟΥΡΑΝΟΣ!!! για την στηριξη του και την συνεργασια του καθως και τον ακλονητο βραχο αυτου του μοναστηριου τον π.Βαρναβα για την συνεργασια που εχουμε και θα εχουμε στις ακολουθειες. Η αγαπη μου για το μοναστηρι και τους πατερες ειναι μεγαλη και ανεπιτηδευτη “ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε, ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις”. Πραγματικα ζουμε σε ενα κομματι ουρανο…Ενα μεγαλο ευχαριστω και σε εσας Σεβασμιωτατε για την εμπιστοσυνη που δειξατε στο προσωπο μου. Απο τον βιο μου εδω πιστευω ακραδαντα οτι η θεοτοκος ειναι αυτη που διαλεγει αυτους που θελει να την υπηρετουν κοντα της και αυτο με κανει οφειλετη αυτης….Ομως θα ηθελα να εκφρασω τις μεγαλυτερες ευχαριστιες στον κυριο μας Ιησού Χριστο που “Αυτος ο μονος που εμενα τον μονο με ξεχωρησε απο ολα και με εκανε μοναδικο πανω στη γη, με θυμηθηκε οταν ζουσα στον κοσμο και χωρις να το καταλαβω με διαλεξε με χωρησε απο τον κοσμο” και με εφερε στο σπιτι της μητερας του λεγοντας….Γυναι ιδου ο υιος σου. Ιωαννη ιδου η μητηρ σου…

π. Ιουστινος Λαλαγιαννης Μεγα Σπηλαιο 12/01/2021.